Sprawny partner osoby z niepełnosprawnością musi być osobą wyjątkową, bo taki związek zawsze jest nieszablonowy
Związki osób o różnym statusie sprawności wymagają szczególnej ostrożności, mają tendencję do nierównoważności. Sprawny partner dominuje życiowo osobę z niepełnosprawnością lub wchodzi w rolę opiekuna. Obie te sytuacje stanowią śmierć związku
dr n. hum. Alicja Długołęcka – edukatorka seksualna, wykladowczyni, terapeutka
Jakie problemy napotyka intymna relacja związku, w którym jeden z partnerów jest niepełnosprawny. Czego oczekuje się od sprawnego partnera?
Sprawny partner osoby niepełnosprawnej od urodzenia lub po urazach nie powinien w żadnym razie wchodzić w rolę opiekuna. Nie wszyscy zadają sobie sprawę z tego jak jest to ważne.
Wchodzenie w rolę rodzica
Zostawanie opiekunem to klasyczne wchodzenie w rolę mamy albo taty. W tej sytuacji cały czar pozostawania w relacji psychoseksualnej pryska w okamgnieniu. Prędzej czy później taka relacja skazana jest na wygaśnięcie uczucia.
Matkowanie – forma władzy
Ojcowanie i matkowanie jest bardzo niekorzystne dla obydwu stron. Przede wszystkim jest aseksualne w swojej istocie. Z jednej strony jest formą władzy, odbierania autonomii osobie z niepełnosprawnością i ograniczaniem jej rozwoju w rozwoju. Z drugiej strony jest niezwykle obciążające dla osoby sprawnej, która się niepełnosprawną opiekuje.
Trzy powody
Są więc co najmniej trzy powody, dla których osoba sprawna powinna się powstrzymać przed matkowaniem lub ojcowaniem osobie niepełnosprawnej:
- aseksualność takiej relacji
- odbieranie autonomii dojrzałej osobie z niepełnosprawnością przez sprawnego partnera
- psychiczne obciążenie osoby sprawnej
Jak być dobrym partnerem?
W katalog właściwych postaw wpisane jest także nielitowanie się nad osobą z niepełnosprawnością, dawanie przestrzeni, wspieranie a nie wyręczanie partnera. Myślę, że ważnym oczekiwaniem osób z niepełnosprawnością jest wobec sprawnych partnerów jest dosyć duża otwartość i zaufanie w eksperymentowaniu w różnych obszarach życia. Sprawny partner powinien więc być człowiekiem otwartym, niekonwencjonalnym, poza schematami, dosyć odważnym, a nawet trochę szalonym. To się bardzo dobrze sprzęga z miłością, która wychodzi poza ramy.
Równe traktowanie
Kolejnym ważnym oczekiwanie partnerów z niepełnosprawnościami – według moich obserwacji, jest, podobnie jak w każdym związku, niepoddawanie się presji otoczenia, tych, co wiedzą lepiej – rodziców, specjalistów itd. Innymi słowy w tego rodzaju związku ważna jest bliskość w komunikowaniu się i szacunek dla zdania osoby z niepełnosprawnością. To jest niby rzecz oczywista, ale w praktyce często ulatuje. W miejsce rowności często wkrada się paternalizm.
Dodaj komentarz